Ο Γιώργος Σπηλιώτης γεννήθηκε στο Ρατζακλί της Κεφαλονιάς, λίγο μετά την λήξη του Β΄ πολέμου. Οι παιδικές του αναμνήσεις σφραγίστηκαν από τον καταστρεπτικό σεισμό του 1953 και χωρίς αμφιβολία του επηρέασαν την ρότα στην μετέπειτα ζωή του.
Τα γυμνασιακά του χρόνια (γνωστός και ως "Παράδεισος") τα πέρασε στο ανεγειρόμενο Αργοστόλι, όπου οι δάσκαλοί του και ιδιαίτερα ο αείμνηστος μαθηματικός Άγγελος Ματζαβίνος, σφυρηλάτησαν το χαραχτήρα και το πνεύμα του με επιμέλεια.
Παρασυρόμενος από τον ενθουσιασμό της νεότητας που διακατείχε την τότε ήρα, πήρε όπως οι περισσότεροι Κεφαλλονίτες το δρόμο των πλατιών οριζόντων. Μπαρκάρισε αρχικά σαν μούτσος και πολύ ενωρίς βρέθηκε στην γέφυρα του πλοίου ως ανθυποπλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού και πολύ σύντομα του ανατέθηκαν οι υποχρεώσεις του υποπλοιάρχου.
Ο Γιώργος Σπηλιώτης, αθεράπευτα Ιόνιος, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ναυτικής του καριέρας στο πλοίο με το όνομα Κεφαλονιά που εκτός των άλλων ήταν από τα λίγα πλοία που διέθεταν βιβλιοθήκη για το πλήρωμα. Εκεί πρωτοδιάβασε τα ποιήματα του Καβαδία.
Από την γέφυρα τώρα του πλοίου ο είκοσι-τετράχρονος υποπλοίαρχος ατενίζει και χαίρεται τους ορίζοντες με τα χρώματα του λυκαυγούς και τα ρομαντικά δειλινά που μόνο η θάλασσα ξέρει να χαρίζει απλόχερα στους εραστές της.
Οι ανησυχίες του όμως τον έκαναν να δει τη στενότητα «της γραμμής των οριζόντων» του Καβαδία.
Θαυμάζοντας το πλοίο σαν κατασκευή, τα λιμάνια και τις διώρυγες που φάνταζαν φωταγωγημένα την νύχτα, γοητευμένος από τις κρεμαστές γέφυρες και την αρχιτεκτονική των κτιρίων ανά τον κόσμο ερωτεύθηκε την επιστήμη Structural of engineering. Έτσι μετά από επτά ολόκληρα χρόνια κοντά στην μεγάλη του αγάπη, αποχαιρέτησε για πάντα την θαλασσινή ζωή. Της υποσχέθηκε όμως ότι θα γυρίσει για ένα υπερπόντιο ταξίδι.
Υπηρέτησε στο Λιμενικό Σώμα κοντά στον ποιητή Κώστα Σταμάτη τα ποιήματα του οποίου τον συγκίνησαν και έδρασαν καταλυτικά ώστε οι ευαίσθητες χορδές του να αρχίσουν να πάλλονται εμπρός στον ποιητικό λόγο.
Εκπληρώνοντας τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις βρέθηκε στα θρανία του Πολυτεχνείου R.P.I. στην πόλη Troy της Νέας Υόρκης. Επτά χρόνια αργότερα αποφοίτησε με το πτυχίο Doctor of Philosophy in Structural Engineering.
Εργάστηκε ως μηχανικός στην κατασκευή λιμένων στις Η.Π.Α. Στο διάστημα αυτό σπούδαζε στη σχολή μουσικών οργάνων στην Ουάσινγκτον την κατασκευή βιολιού πλάι στον μουσικό και δάσκαλό του Willy Goalt. Στην Ουάσινγκτον επίσης ασχολήθηκε με την μουσική, το θέατρο και την πολιτική.
Μετά από είκοσι ένα χρόνια στην ξενιτιά επαναπατρίσθηκε με την οικογένειά του την Ελλάδα όπου εργάζεται ως Structural engineer, που αλλού από την αγαπημένη του γενέτειρα.
Στο ποιητικό προσκήνιο παρουσιάζεται το 1980. Τα ποιήματά του εμπνευσμένα από την θάλασσα γεμάτα αρμύρα μιλούν για τη θαλασσινή ζωή, τα τερτίπια της θάλασσας τους καημούς της ξενιτιάς και τι άλλο από τον ποθητό το νόστο. Φιλοξενήθηκαν στις Ελληνόφωνες εφημερίδες της Ν. Υόρκης, της Ουάσινγκτον, στο ποιητικό περιοδικό Παγκόσμια Συνεργασία και άλλα.
