ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Γιώργος   Σπηλιώτης, που απόμεινε στη στεριά μετά από το μεγάλο μπάρκο, τότε, στα χρόνια της ζέουσας νιότης, κάθε τόσο,  τώρα στα χρόνια της ενηλικίωσης, φεύγει πάλι....

Σε ώρες   νυκτερινής  γαλήνης,  με το κασκέτο  φορεμένο, και μια κούπα ζεστό καφέ μπροστά του,  παίρνει το σάκο, εκείνον που κρατά στην μνημοσύνη, τον ανοίγει και φεύγει για θάλασσες  αλαργινές.

Κι εμείς, ακολουθώντας τη ρότα των στοίχων του, γινόμαστε συμμέτοχοι στην απόδραση από την καθημερινότητα του.

Συνταξιδεύοντας στο ωραίο ταξίδι με πυξίδα την   αισιοδοξούσα ανάμνηση του ποιητή, βλέπουμε και αγγίζουμε  ό,τι ο ονειρεμένος ταξιδευτής φύλαξε στο σάκο του, το βράδυ,  στη στερνή βάρδια στη γέφυρα του πλοίου, πριν ξεκινήσει για το πόρτο της   επιστροφής:  Κίτρινα γράμματα  και ξεθωριασμένες κατρ –ποστάλ με όμορφες νεράϊδες, «κάποιες στιγμές ερωτικές στου λιμανιού τα μέρη», ένα μαχαίρι αστραφτερό από τη Σιγκαπούρη, φουρτουνιασμένες θάλασσες και τις  μορφές των φίλων. Νύχτες στη γέφυρα του φορτηγού, με άπιαστες οπτασίες στου φεγγαριού τη χάση, θαλασσινές ανεμώνες,  τη σελήνη, που ξεχάστηκε ψηλά να ξάνει τα

μαλλιά της, το λοστρόμο, που λαθραία έμεινε από αγάπη στην πόλη του βορρά, τα διάφανα νερά, τον πολύ ήλιο, το φως του λιτού τοπίου,  τον παγωμένο αγέρα, φορτωμένο φρεσκάδα και άλμη, το μαύρο θερμαστή, τον Αιγύπτιο αράπη,  τα  κορίτσια στην Μπαγκογκ,  τη Γιαπωνέζα Γιόκο,  τους έρωτες  στα μαγικά  λιμάνια, τις  αγέλες των Κούληδων, την Εσπεράντζα με τα πλάνα μάτια,  κουρσάρο της  αγάπης, το μοιραίο  Santa Maria, τις  ανθρώπινες ζωές στα δόντια του καρχαρία, στα δόντια της αβύσσου, το φάρο στον ορίζοντα της γης, και τους   συντρόφους, τους φίλους  με τα ροζιασμένα χέρια,  μορφές   αυλακωμένες από την άλμη και τον αγέρα …

« ….. Και ιστορίες γεμίσαμε το σάκο μας χιλιάδες

Για να  ‘χουμε αποθέματα στα γηρατειά να λέμε»

ομολογεί  ποιητικά ο Γιώργος  Σπηλιώτης και επιχειρεί με τη νέα του ποιητική συλλογή   « ΦΑΡΟΣ » να μιλήσει για τα αγαπήματα μιας  εποχής, που τον σημάδεψε.

Τα 31 ποιήματα της   συλλογής αυτής είναι  «μιλήματα» ενός  νοσταλγού, βαθιά χαραγμένες παραστάσεις, ομιλούσες μαρτυρίες ενός θαλασσινού, που ομολογεί  με τη ματιά βυθισμένη κάπου μακριά,  πέρα ….

« Πριν απ’ όλα υπήρξες θάλασσα ..

Όταν αλμύρισαν τα χείλη μου

Ξαναγεννήθηκα μέσα στη θάλασσα.

Κι έκτοτε ταξιδεύω στο άγνωστο

Έρημος, σαν ναυαγός πάνω στο κύμα».

Κι εμείς συνομολογούμε τούτη τη  μαρτυρία.

Ευρώπη Μοσχονά – Μαραγκάκη    

Φιλόλογος