Φτώχια απλή, με συντροφεύεις
από τη γέννα.
Φτώχια, πιστά μ’ ακολουθούν τα μυστικά
που κάθε νιο τον γαλουχείς.
Άρωμα, λουλούδια λεμονιάς
σκορπούν στο διάβα.
Νέες μεθούν στο ίσκιο σου σαν κοιμηθούν.
Έρωτα, χαρά της γειτονιάς.
Φτώχια μου εσύ, γλυκιά μου συντροφιά
περιφρονώ τα πλούτη.
Η πρωτοβυζαξιά λουΐζας άρωμα
βρύση τα πλούτη μέσ’ την καρδιά.
Φτώχια, εσύ λουλούδι.
Φτώχια γλυκιά, ψωμί κι ελιά
το μεροκάματο μας φθάνει
και το βοτάνι,
βραδιές που κελαηδούνε τα παιδιά
στη γειτονιά.