Τι κι αν το ρεύμα της νιότης
κι οι ανάγκες της τότε ζωής
ή το αίμα που βράζει να δεις,
να γνωρίσεις, ν’ αγκίξεις, να μάθεις.
Είτε πολέμου κατάρα το λένε
που μας έσπρωξε τότε μακριά
σε νερά που χωρίζουν στεριές,
δεν σταματούνε τα μάτια να κλαινε.
Η καρδιά κι ο νους μυστικά
έχουνε κλείσει σε μιαν αρμονία
ανθισμένη της γης μια γωνία
που ευτυχίας κρατά τα κλειδιά.
Ναι πατρίδα! Εσύ είσαι η φλόγα
που θερμαίνει στα ξένα μακριά
την ιδέα, σαν ο χρόνος κυλά
στο δικό σου να γυρίσω το χώμα.