Ο ποιητής ΦΩΤΗΣ ΠΑΥΛΑΤΟΣ, Καθηγητής Ιατρικής, Παν. Αθηνών
Προτού ανοίξω το «σάκο», είχα την πρόγευση του τι θα έβρισκα. Μια ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση, το θαλασσινό αγεράκι, την αλμύρα της θάλασσας, την απεραντοσύνη του ωκεανού, το θαυμαστό κόσμο του βυθού, τη γαλήνη, τις φουρτούνες, τις αναμνήσεις του πολυταξιδεμένου ναυτικού και οπωσδήποτε,
το ίδιο το «ταξίδι» της ζωής (μικρή ή μεγάλη οδύσσεια, αδιάφορο), για την ανακάλυψη της Αλήθειας στο χωρίς τέλος Οδοιπορικό της Γνώσης.
Ανοίγοντας το «ναυτικό σου σάκο» και ξεφυλλίζοντας μια-μια τις σελίδες του είχα την εντύπωση πως είχα βρει κάτι περισσότερο από αυτά που ανέφερα παραπάνω, ένα κρυμμένο πνευματικό θησαυρό.
Κάθε φορά που γράφω τις εντυπώσεις μου για ένα λογοτεχνικό κείμενο, ακολουθώ περισσότερο τις συναισθηματικές αντιδράσεις του εσωτερικού «είναι» μου και τα συνειρμικά μου «πετάγματα» - αν επιτρέπεται η έκφραση - διαβάζοντας «επί» και «μεταξύ» των γραμμών του κειμένου ή των στίχων, που με συνεπαίρνουν – όπως είμαι βέβαιος ότι συμβαίνει σε κάθε αναγνώστη – σε «ταξίδια» στοχασμού, διαλογισμού και σε σταθμούς έμπνευσης και μεταρσιωτικής ανάτασης.
Συμπτωματικά, ο «ναυτικός σάκος» ταιριάζει απόλυτα.
Οι παρουσιαστές του βιβλίου, όλοι τους ομολογουμένως εξαίρετοι, έδωσαν με τη βαθυστόχαστη σκέψη τους και τη διεισδυτική τους κριτική ανάλυση το όλο πνευματικό, συναισθηματικό και στοχαστικό μέγεθος του εξαίρετου
λογοτεχνικού-ποιητικού πονήματος του συγγραφέα.
Ο ποιητής Γιώργος Σπηλιώτης αποτύπωσε στο χαρτί με μια (δεν είναι υπερβολή) υπερβατική λογοτεχνική δεινότητα, τις βιωματικές εμπειρίες του από τα χρόνια της θαλασσινής αλμύρας, αλλά και από τη μετέπειτα πορεία της ζωής του στις συνεχείς πνευματικές αναζητήσεις του, στο μεγάλο Οδοιπορικό της Γνώσης.
Διαβάζοντας τον ποιητικό λόγο του Γ.Σ., άνετα διαπιστώνεις ότι, ως συγγραφέας, έχει την αξιοζήλευτη ικανότητα να «βλέπει» πέρα από τα φυσικά στοιχεία του περιβάλλοντος που περιγράφει και να «αγγίζει» με πολύ τρυφερότητα, υπερβατική ανθρωπιά, και ψυχοσυναισθηματική προσέγγιση όλα τα συνδεόμενα (συνειρμικά) με αυτά ορατά, ακόμη και τα αόρατα στοιχεία του φυσικού και του πνευματικού κόσμου.
Τα ποιήματα του Γ.Σ. θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μία:
«Ωδή στον άνθρωπο του πελάγου».
Με την επιδέξια πέννα του ο Γ.Σ. αναδύει όλα εκείνα τα στοιχεία,
υπαρξιακά, βιωματικά, αισθήματα, συναισθήματα, με τα οποία
οικοδόμησε την πνευματική υπαρξιακή του ταυτότητα και τα οποία με
τη βαθυστόχαστη φιλοσοφία του και την ελκυστική για τον αναγνώστη
ποιητική καταγραφή του, μας τα προσέφερε ως πολύτιμα πνευματικά
νάματα μέσα στον κοσμογυρισμένο «ναυτικό του σάκο», ενισχύοντας
την πνευματική μας υπόσταση, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη,
ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της «Κρίσης των Πνευματικών και
Ανθρωπιστικών Αξιών».
Αρκετά από τα ποιήματα του Γ.Σ. δίνουν την εντύπωση εικαστικού πίνακα, μιας λογοτεχνικής «ακουαρέλας» και προβάλλουν τρισδιαστατικά καράβια, τοπία, αναπολήσεις. Τα ποιήματά του έχουν μέσα τους τη δυναμική ενός εικαστικού
ιμπρεσιονισμού, όπου ο ποιητής «ζωγραφίζει», εστιάζει αυτά που «βλέπει» και αφήνει τον αναγνώστη να «δει» πολλά περισσότερα. Οι στίχοι του θα μπορούσαν ακόμη να χαρακτηριστούν και ως ένας δοκιμιακού τύπου ποιητικός λόγος.
Στο ποίημά του «Σημάδια» (στην ποιήτρια-Μαρκόνισα Μαίρη), γράφει:
«Σε είδα ξανά κάποια νύχτα στην πλώρη
να μιλάς με της πούλιας τ’ αστέρια.
Τα μαλλιά σου σε φλόκο δεμένα
να τα λούζει το φως της Σελήνης,
με τα χέρια απλωμένα ψηλά
τ’ ουρανού ν’ αγκαλιάζεις τ’ αστέρια.»
Επίσης, στο ποίημά του «Η Φτερωτή Νίκη», γράφει:
…………………………………..
«Σκουριασμένο τ’ όνομά τους,
κάπου διαβάζεις,
Αιγεύς, Αικατερίνη, Αλιάκμων,
Άνδρος, Αστέρια, Αττική.
Και πιο πέρα το Ιθάκη, το Ρόκκος,
το Καλυψώ και Ανδρέας Βεργωτής.
Να το Στρατής, το Κεφαλονιά,
Το Φλώρα, το Άρης, το Πολέμης,
να το Πηλεύς.»
Αδιαμφισβήτητα, ο Γιώργος Σπηλιώτης, μέσα από τη Λογοτεχνία του, γίνεται και «διασώστης» της ναυτικής μας κληρονομιάς.
Γενικά, η ποίηση του Γ.Σ. αποτυπώνει στο χαρτί το μήκος, το πλάτος και το βάθος της ζωής, με μια θαυμαστή, δυναμική στοχαστική διεισδυτικότητα, προσφέροντας πολύτιμα στοιχεία ιδεαλιστικού διαφωτισμού της υπαρξιακής μας ταυτότητας. Και του λόγου το αληθές, στο ποίημά του «Η συγχώρεση» στη στροφή
«Ο νούς», γράφει:
«Μέσα στο είναι μου, να υπάρχουν
νιώθω δυο δυνάμεις.
Η μια παθητική και ζωντανή,
που συνεχώς ανησυχεί
πασχίζει για να μάθει,
κι είναι αυτός ο αγράμματος ο νους
με το ζυγό στο χέρι.»
Εύχομαι, αγαπητέ Γιώργο, να συνεχίζεις να εμπλουτίζεις την Ελληνική Λογοτεχνική Γραμματολογία με το συγγραφικό-ποιητικό σου έργο, με τη βεβαιότητα ότι θα έχει πάντοτε την ευπρόσδεκτη και θετική αντανάκλασή του στον πνευματικό κόσμο της χώρας μας και στους αναγνώστες-λάτρεις του ποιητικού λόγου.
«Να είναι Καλοτάξιδο».
Με την αγάπη μου πάντοτε,
Φώτης Παυλάτος