Στον Καπετά Στέλιο Χαρίτο
Ένας διαβήτης έχει μείνει συντροφιά μου
από τα χρόνια τα παλιά του ναυτικού
τον έχω δίπλα κάθε μέρα στη δουλειά μου
θυμίζοντάς μου τη ζωή του βαποριού.
Αφού τον κόσμο τριγυρίσαμε παρέα
επαροπλίσαμε κι οι δυο κάποιο πρωί
κι αναπολώντας κάπου – κάπου τα ωραία
μου γράφει κύκλους τώρα πάνω στο χαρτί.
Κι εκεί που γράφω κάποιο τόξο για γεφύρι
ή κάποιου δρόμου την στροφή μ’ ανηφοριά,
λοξοδρομία και πορεία για ταξίδι
χωρίς να θέλει του ξεφεύγει η μολυβιά.
Κάποια συζήτηση ανοίγει για πορεία
για ένα ταξίδι σε μια θάλασσα πλατιά
Με λίγο πλήξη και με κάποια νοσταλγία
«είναι μονότονη η ζωή πα στη στεριά».
Μαζί χαράξαμε μια δύσκολη πορεία
για ’να ταξίδι που δε γύρισε ξανά
κάποια ψιθύρισε μικρή επιθυμία
κουραστικό να είσαι απ’ τη θάλασσα μακριά.
Σαν κάποια βίδα στο μυαλό του να’ χει στρίψει
και γράφει κύκλους όπως να’ ναι στα τρελά
ή μπας στ’ αλήθεια η αρμύρα του’ χε λείψει,
χωρίς πυξίδα, να ’χει χάσει τα νερά.