Μια τσάντα κάπου απόκτησα
γυρίζοντας στα ξένα, δεν αμφιβάλω αγόρασα
κάποιου βουβάλου δέρμα.
Για cargo σταματήσαμε μια μέρα στο Καράτσι,
η τύχη μην αλλάξει, μαζί την πήρα συντροφιά.
Σε κάθε μπάρκο πού έκανα
έπαιρνα τον εξάντα μαζί μου μέσ’ στην τσάντα
όταν τον σάκο μου έφτιαχνα.
Μέσα τις τσέπες έκρυβε τα μυστικά
στων λιμανιών τα μέρη,
στα πόρτα όπου έβγαινα για γράμματα,
των ναυτικών δηλωτικά κι’ εμβάσματα λεπτά.
Η αρμύρα φαίνεται μας έδεσε τους δυο,
μου κράταγε το χέρι φεύγοντας απ’ τ’ αρμυρό νερό.
κι’ αργότερα... τα χρόνια τα μετέπειτα
πηγαίνοντας σχολείο,
την έκανα φίλο μου καρδιακό.
Κι όταν απένταροι κι οι δυο
επιάναμε το χέρι χειμώνα καλοκαίρι,
μοιάζαμε ταίρι διαλεχτό.
Χίλιες μου χάρισαν μετά
καλοραμμένες τσάντες κομψές και με γιρλάντες,
δεν την αλλάζω όμως με καμιά.