Στη Διαμάντω

Σαν προβοδίσεις κι’ ανοιχτείς στο πέλαγος

με μια ματιά προσκύνα το νησί απ’ το πλοίο

θα σου κουνά μαντήλι η μάνα σου

κι΄ απ’ την πλαγιά ένας καθρέφτης

θα σου λεει αντίο.

Το στεναγμό πούρχεται πάνω άστον

ζητάει να βραχεί από ένα δάκρυ,

για να λασκάρει ο πόνος του φευγιού,

κλείστα τα δυό μεσ’ στην καρδιά

και κρέμασέ τα στο πλωριό κατάρτι.

Απ΄την βαδιόλα θα τα βλέπεις

στη θύμησή τους θα νιώθει το κορμί

την ίδια εκείνη πρώτη ανατριχίλα

στο πρωινό το κατευόδιο

ξενιτεμένο μου πουλί.

Κι’ αν βρεις στο δρόμο σου πιότερο βιό

μακριά σε κάποια πολιτεία,

στη λάμψη της χλιδής μη μαγευτείς και ξεχαστείς,

γύρνα στον τόπο σου

και τη στερνή σου να ληφθείς

την Κοινωνία.