ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ ΣΤΟ "ΕΛΛΑΣ ΛΙΜΠΕΡΤΥ" ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Από τα καράβια στο Πολυτεχνείο, στην ποίηση και τη φιλοσοφία
«Η θάλασσα μ’εμαθε την ευθύνη. Η αρμύρα μου έδωσε το σφρίγος. Η περιπέτεια το θάρρος. Η θάλασσα ήταν και είναι η μεγάλη αγάπη. Το καλύτερο σχολείο».
Ένας ατόφιος ναυτικός την Ελλάδας και της Κεφαλλονιάς συνομιλεί με τον συγγραφέα Νίκο Πηγαδά
Ναυτικός ατόφιος. Γνήσιο τέκνο της κεφαλλονίτικης ναυτικής παράδοσης. Οι σγηνευτικές ιστορίες από τους παλιούς θαλασσινούς ήταν η πρώτη πρόκληση στην παιδική φαντασία του. Άλλωστε, πλάι στη θάλασσα μεγάλωσε, που «τη δρόσιζε το οστο-γάρμπι». Εκεί, στο Ρατζακλί, όπου γεννήθηκε το 1946. Η δεύτερη πρόκληση ήρθε με τους σεισμούς του 1953, που ισοπέδωσαν το νησί. Έτσι πήρε τη μεγάλη απόφαση. Χωρίς δισταγμό, ο Γιώργος Σπηλιώτης επέλεξε «το δρόμο των πλατιών οριζόντων». Δούλεψε σε ποντοπόρα. Γκαζάδικα και τζενεραλάδικα. Ξεκίνησε από μούτσος, για να εξελιχθεί γρήγορα σε στέλεχος της γέφυρας. Πήρε το δίπλωμα του ανθυποπλοίαρχου, ενώ εργάστηκε και ως υποπλοίαρχος. Φυσικά, δεν παρέλειπε σε κάθε λιμάνι, να...καταθέτει στην «Banka della woman». Στα επτά χρόνια πάνω, ο καπετάν Γιώργης εγκαταλείπει με πόνο ψυχής τη θάλασσα. Ωστόσο, το ...διαζύγιο ήταν μόνο από κοίτης. Στην πραγματικότητα ο ναυτίλος Σπηλιώτης ταξιδεύει ακόμη με τα φτερά της
φαντασίας του. Και υμνεί τη θάλασσα. Νοσταλγεί τον βαπορίσιο καφέ. Δακρύζει, σαν τον κατακλύζον των μπάρκων οι αναμνήσεις. Αλλά και δεν ξεχνά να επισημάνει ότι εκείνα τα χρόνια οι ναυτικοί απολύονταν όταν ζητούσαν δύο ελιές παραπάνω. Και ήταν προτιμότερο να σπάσει το πόδι του ο ναυτικός παρά να χυθεί λίγη μπογιά. Εξομολογείται ο ίδιος :
«Η θάλασσα μ’εμαθε την ευθύνη. Η αρμύρα μου έδωσε το σφρίγος. Η περιπέτεια το θάρρος. Η θάλασσα ήταν και είναι η μεγάλη αγάπη. Το καλύτερο σχολείο...». Κι αυτά τα λέει και τα διατυμπανίζει παρότι, μετά το «χωρισμό», πραγματοποίησε λαμπρές σπουδές σε Πολυτεχνείο των ΗΠΑ. Πήρε Masters Πολιτικού Μηχανικού που αποτελεί το βιοποριστικό επάγγελμά του, αλλά και ντοκτορά-Φιλοσοφίας. Από νωρίς ο Γιώργος Σπηλιώτης κατέγραφε στο χαρτί τις ευαισθησίες του. Τις κουβαλούσε με το ναυτικό του σάκο. Εξηγεί ο ίδιος : «Είναι, λοιπόν, το κάλεσμα του Ορφέα...και το πνεύμα του πόντου... που μ’έσπρωξαν στην ποίηση». Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρεις ποιητικές συλλογές του : «Θάλασσα αγάπη μου», Πάτρα 2004, «Θαλλόν Ελαίας», Πάτρα 2005 και «Φάρος», Πάτρα 2007. Και οι τρεις έτυχαν καλής υποδοχής από τους επαϊαντες και έπειται συνέχεια. Περιττό να τονίσουμε πως οι στίχου του στάζουν αρμύρα και ναυτοσύνη.
Ο ίδιος πιστεύει : «Ο ποιητής γεννιέται, δεν γίνεται. Και σε κάποια στιγμή της ζωής του ένα ερέθισμα λύπης, χαράς θα τον κάνει να εκφραστεί με ποιητικό λόγο».