Την Ωραιότητα

Στην  Βασιλική

Η αλήθεια φτιάχνει φωλιά

τα δικά σου τα μάτια

που τα κάνει να λάμπουν

με αόρατο φως μάτια καστανά.

Έχουν τύχει θεϊκής ευλογιάς

την γαλήνια όψη να έχουν

το ανθρώπινο βλέμμα θωρώντας

να εκφράζουν παλμούς αληθείας.

Το λευκότατο πέπλο συμπληρώνει

το αγνό της καρδιάς

καθήν  ώραν η αγνή σου ψυχή

κλίνει γόνυ μπρος εις τα Θεία.

Οι άγγελοι εψάλλαν γλυκά τ’ Ωσαννά

κι ωραία η παρθένα οδηγείτο

μπρος στο Άγιο Βήμα

το μυστήριο του γάμου καθώς ετελείτο

«Το υπέρλαμπρων της Αγνοίας»

τα χερουβείμ εκτελούσαν μυστικά

στα λευκά στολισμένους είδα αγγέλους

κι’ ήταν όλα σωστή Πασχαλιά.

Ήταν θαύμα!! Με θεία πνοή ενώθη

σ’ ένα η ψυχή μας  και Θεού ευλογία.

 Φυλακτό στη ζωή μας.

Νοσταλγία

Κι όμως λιμπίστηκα πάλι ξανά

τον μαγεμένο εκείνο τόπο

που  ’χε σταθεί στο πέρασμα

του χρόνου σαν φανάρι.

Και κάθε που  οραΐζομαι

να στέκει τόσο αλάργα

φτερά στεριώνω μες  στο νου

και βρίσκομαι σιμά του.

Γυαλί γαλάζιο η θάλασσα

τα πόδια του φιλάει

και πάνω προς το λιόγερμα

ο μπάτης τον δροσίζει.

Κάποια φλογερά αντηχεί

γλυκά μέσα στο δείλι

καθώς ο Μάρκος ο βοσκός

τα πρόβατα σταβλίζει.

Ο Αποχωρισμός

Θάλασσα σε είχα  ερωτευθεί γι’ αυτή σου την αρμύρα

και για την περιπέτεια στα μακρινά ταξίδια.

Παιδί σαν ήμουν σ’  άκουσα

γραμμένο από την μοίρα.

Περάσανε χρόνια επτά μαζί σου αγαπημένη 

και σου  ’λεγα τον πόνο μου κι’  εσύ μ’ αφουγκραζόσουν.

Σ’ απάντηση μου έστελνες

 ανάλαφρο μελτέμι.

Μοιράζαμε τόσα πολλά  σαν δυο ερωτευμένοι

Πλατωνικός ο έρωτας, κρυφό το  ’χα καμάρι

όπου η ζωή μου ολάκερη

σ’  εσένα  ήταν δοσμένη.

Μου  έλεγαν κάτι ναυτικοί π’ ήξέραν απ’ αγάπες

ότι  είναι ο δυσκολότερος ο έβδομος ο χρόνος,

κι αν δεν διαβεί με σύνεση

έρχονται οι απάτες.

Είχα ψυχή αγγελική και μια καρδιά σαν κύμα,

το  άστρο όμως του Κάστορα π’ έπαιρνα  στον εξάντα

μου το ψιθύρισε  κρυφά

 « αν μείνεις θ’  είναι  κρίμα»

Μια νύκτα πάνω στο φτερό την βάρδια επαιρνούσα

και κοίταζα τον ουρανό με τα πολλά τα φώτα,

να σου μιλήσω ήθελα

 γι’ αυτό που  πεθυμούσα.

Εκόμπιαζα, δεν ήξερα πως έπρεπε ν’ αρχίσω

σε αγαπούσα θάλασσα και ήθελα να σε ζήσω,

τ’ αστέρι όμως  μου έλεγε

έπρεπε να  σ’ αφήσω. 

Έφυγα σε παράτησα με δάκρυα στα μάτια

βάζοντας πλώρη για  στεριές 

κι’ άγνωστα μονοπάτια.

Προσκύνημα

Στον    Αγγελοκώστα  Φράγκο - Ζαπάντη

Και να το  πού  ’ρθε ανέλπιστα

κι’ απίστευτο φαινόταν να   ’ναι αλήθεια

τόσων χρονιών ονείρεμα,

του νου ταξείδεμα με ξάρτια.

Σφανταλωμένη  η   εξώπορτα

κι η περγουλάδα αξάγκλιγη από χρόνια

χορτάρια και κισσός στο κατωφλόπορτο

βουβά  κι’ αμίλητα  στέκονται τα παντζούρια.

Φθάνει που δεν είναι   όνειρο!

να μυριστώ την ποθητή λουΐζα,

στο πατρικό κατώφλι ένα προσκύνημα,

όνειρο, μέσα στα χίλια ακόμη ένα,

τον πολύποθο  το Νόστο.τη

Ο Καημός του Παροπλισμένου

«Όταν τα νώτα βραχούν απ’ αρμύρα... δεν στεγνώνουν».

Πάει σαν κάμποσος καιρός

μπορεί να πω και χρόνια 

όπου με πνίγει ο καημός

κι οπίσω  έχω τριζόνια.

Θα  ’θελα γι’ άλλη μια φορά

να δω καινούργιους τόπους

να βρω ξανθιές, μελαχρινές

Κινέζους και Αιθιόπους.

Να μυριστώ στην κουπαστή

τ’ αγέρα την αρμύρα

να δω δελφίνια να βουτούν

στα απόνερα εκεί πρίμα.

Να ηρεμήσω την νυκτιά

μιλώντας με τ’ αστέρι

και λίγο πριν την χαραυγή

ν’ αράξουμε στ’ Αλγέρι.

Να κάτσω πρίμα στον καφέ,

στου κάβου τη  βιρίνα

και το βραδάκι στις επτά

ταβλάκι ή κοντσίνα.

 Κάθε καράβι φεύγοντας

μ’ αφήνει πα  στο μόλο

να καρτερώ το  επόμενο

κι έναν καινούργιο πόνο.

Kι όταν  χαθεί στου ορίζοντα

το βάθος το κατάρτι

τα μάτια κλείνω και πετώ

στου ωκεανού τα πλάτη.

Η Ναυτική μου Τσάντα

Μια τσάντα κάπου απόκτησα

γυρίζοντας στα ξένα, δεν αμφιβάλω αγόρασα

κάποιου βουβάλου δέρμα.

Για cargo σταματήσαμε μια μέρα στο Καράτσι,

 η τύχη μην αλλάξει,  μαζί την πήρα συντροφιά.

Σε κάθε μπάρκο πού έκανα

έπαιρνα  τον εξάντα μαζί μου μέσ’ στην τσάντα

όταν τον σάκο μου έφτιαχνα.

Μέσα τις τσέπες  έκρυβε  τα μυστικά

στων λιμανιών τα μέρη, 

στα  πόρτα  όπου έβγαινα για γράμματα,

των ναυτικών  δηλωτικά κι’ εμβάσματα  λεπτά.

Η αρμύρα φαίνεται μας έδεσε τους δυο,

μου κράταγε το χέρι φεύγοντας απ’ τ’ αρμυρό νερό.

κι’ αργότερα... τα χρόνια  τα μετέπειτα

πηγαίνοντας σχολείο,

την έκανα  φίλο μου καρδιακό.

Κι όταν απένταροι κι οι δυο

επιάναμε το χέρι χειμώνα καλοκαίρι,

μοιάζαμε ταίρι διαλεχτό.

Χίλιες μου χάρισαν μετά

καλοραμμένες τσάντες κομψές και με γιρλάντες,

δεν την αλλάζω όμως με καμιά.

Ένας Διαβήτης

Στον Καπετά  Στέλιο   Χαρίτο

Ένας διαβήτης έχει μείνει συντροφιά μου

από τα χρόνια τα παλιά του ναυτικού

τον έχω δίπλα κάθε μέρα στη δουλειά μου

θυμίζοντάς μου τη ζωή του βαποριού.

Αφού τον κόσμο τριγυρίσαμε παρέα

επαροπλίσαμε κι οι δυο κάποιο πρωί

κι αναπολώντας κάπου – κάπου τα ωραία

μου γράφει κύκλους τώρα πάνω στο χαρτί.

Κι  εκεί που γράφω κάποιο τόξο για γεφύρι

ή κάποιου δρόμου την στροφή μ’ ανηφοριά,

λοξοδρομία και πορεία για ταξίδι

χωρίς να θέλει του ξεφεύγει η μολυβιά.

Κάποια συζήτηση ανοίγει για πορεία

για  ένα ταξίδι σε μια θάλασσα πλατιά

Με λίγο πλήξη και με κάποια νοσταλγία

«είναι μονότονη η ζωή πα στη στεριά».

Μαζί χαράξαμε μια δύσκολη πορεία

για  ’να ταξίδι που δε γύρισε ξανά

κάποια ψιθύρισε μικρή επιθυμία

κουραστικό  να είσαι απ’ τη θάλασσα μακριά.

Σαν κάποια βίδα στο μυαλό του να’ χει στρίψει

και γράφει κύκλους όπως  να’ ναι στα τρελά

ή μπας στ’ αλήθεια η αρμύρα του’ χε λείψει,

χωρίς πυξίδα,  να  ’χει  χάσει τα νερά.

Η κρυστάλλινη ματιά

Στην  μνήμη  του  Willy  Gault

Νέον όλοι τον γνώριζαν πάνω στης νιότης τον ανθό.

Τ’ αθλητικό του παράστημα κι’  ευρωστία

είχαν   πλαστεί στα γυμναστήρια.

Η  κόμη η δασειά  με ευπρέπεια  κτενισμένη,

ομοίαζε  σαν του Ερμή

και  η ματιά  κρυστάλλινη σαν το νερό πηγής.

Το όλο σύνολο εστόλιζε η ξάστερη  αυτή  θωριά

καθρέπτης της ψυχής του νέου εκείνου.

Και χθες ο πανδαμάτωρ χρόνος,

της  ζήλιας ο θεός

μου ’φερε μπρος μου  δείγμα της δουλειάς

που διάλεξε να κάνει εδώ στη γη.

Τι  έκπληξη!   Το νέο που έπλασαν οι Ολύμπιοι

και  θαύμαζαν τόσο οι θνητοί

χάιδευε  με μια αστραφτερή  αερίσια σμίλη.

Τίποτε δεν θύμιζε πλέον το Ερμή,

ούτε η κόμη, ούτε η κορμοστασιά,

της σμίλης η αιχμή τα είχε βρει σαν περιττά.

Τα πήρε ο αγέρας στο πέρασμα του χρόνου.

Το μόνο που έμεινε ανέγγιχτο ήταν η ματιά!

Δεν μπόρεσε να την αγγίξει η σμίλη.

Ήταν αλήθεια κρυστάλλινη σαν το νερό,

που μόνη ακόμη ήταν αρκετή για να θυμίζει

την κάποτε  Άριστη και Τέλεια ακμή του νέου.

Το Τέλος του Ταξιδιού

Κάποια γιορτή, εκεί μαζεύοντας ελιές

κάπως αργά στην εποχή

πριν τις Τρινές,

σαν πως και άκουσα πίσω φωνές

απόρησα δεν ήξερα ότι μιλούν κι οι ελιές.

Κάποια γριά που  ’χει πέντε αγκαλιές

ανδρών, χωρίς και να  ’ναι υπερβολές

ένα κορμό με κάμποσες σχισμές

δείγματα του καιρού,

 στην πλάτη χειμωνιές.

Πλησίασε κοντά, τι απορείς;

κάποτε μιλούν κι  οι  ελιές.

Νόμιζα πως με ξέχασες

και μ’ όλες τις δουλειές,

πολυάσχολος σαν είσαι ακόμη και γιορτές

δεν σταματάς.

Σαν πως και πλούσιος να γίνεις θές.

Θάρρεψα κάπως, μα δειλά χωρίς φωνές

άκουγα σαν εκστατικός.

Άγγιξα κάμποσες σχισμές

πού  ’χε το δέντρο κάπως ανοικτές

χωρίς ποτέ να τις ιδώ, που μάζευα ελιές.

– Ρώτα, πότε φυτεύτηκα να μάθεις αν θες?

Πόσες νομίζεις πως έχω

στην πλάτη  χειμωνιές;

Μην παιδευτείς, χιλιάδες τρεις έκλεισα  ’χθές

και χάρισμα έχω κάθε χίλια να εκφράζω με μιλιές.

Χμ! Δεν το  ’ξερες αυτό κι ας γύριζες

το κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη μέχρι χθες.

Κάθ’ εκατό περίπου αλλάζω αφεντικό. Και τι τα θες...

Όλοι το ίδιο μου μαδούνε τις ελιές.

Τα μάτια μου είδαν τόσες αλλαγές

έχω ακούσει τόσων

ανθρώπων τις μιλιές,

και τα πουλιά στους κλώνους μου φωλιές

να ζευγαρώνουν φτιάχνουν όλες τις χρονιές.

Πες μου, τι θες να ξέρεις απ’ αυτές

που λέν’ οι άνθρωποι ιστορίες πουν πλαστές;

Έχω φυλάξει απ’ τα παλιά πάρα πολλές,

Άνθρωποι δεν τις άγγιζαν κι είναι όλες τους αγνές.

–Πότε γεννήθη το νησί, μου λες;

–Χμ! Πρόσθεσε άλλες τρεις φορές

πριν γεννηθώ, μια απ’ τις γέρικες ελιές

που ‘χε μιλήσει όλο κι όλο δυο φορές.

Αν για να μάθεις άλλα τώρα θες,

μόνο αν καθίσεις και δεν φύγεις μα ποτές,

κι όρκο να πάρεις,  που να λέει  πως  εχθές,

ήταν το τέλος στο ταξίδι.

 Ναι, μόνο εδώ θα μείνω, πες.

Διαβατάρικα Πουλιά

Άνοιξε η πόρτα κι   ήρθες στο άγνωστο 

Για σένανε  κατώφλι

Εκεί σε πρωτογνώρισα πουλάκι διαβατάρη

Το φως του ήλιου μοιραστήκαμε

Και τις χαρές τις νιότης

Ποιος ξέρει αν ήταν αρκετά

Βιαστικά ήρθε και πέρασε ο αιώνας

Ποιος σ’ έστειλε?

 Γιατί να  ’ρθεις?

Γιατί να   ’ρθω? 

Μη ξέρεις γιατί  φεύγω   ή που πηγαίνω μοναχός  

και την αρχή του δρόμου?

Μήπως αν φύγουμε μαζί και φτερουγούμε αντάμα

Βγούμε στην άκρη τ’  ουρανού

Του Μυστηρίου την  πόρτα?

Ο Καπετάνιος που δεν ταξίδεψε

Εις Μνήμη Άγγελου Ματζαβίνου

Σαν του Μαγιού γαρύφαλλο

ψηλός, ξηρός, μελαχρινός

μ’ ένα σοφό κεφάλι...

Έτσι σε περιέγραψε ένας μαθητής σου.

Ένας μαθητής από τις χιλιάδες

που παίδευσες στο πέρασμά σου.

Παίδευσες, για να δύνανται να μεταλάβουν

αγνά παρθένα μικρά πνεύματα,

με το φως της σοφίας σου.

Και αυτή η θεία μετάληψη της σοφίας σου,

άναψε και από ένα φως κεριού,

κι έγιναν δυο και τρία.

Κι έπειτα χιλιάδες κεριά σκορπίστηκαν

στα πέρατα του κόσμου

κι άγγιξαν τους ουρανούς του απείρου.

Η αγάπη σου για την γενέτειρά σου

κράτησε τα  φτερά σου

καθηλωμένα στο νησί.

Το ανήσυχο όμως πνεύμα σου

πέταξε μέσω των μαθητών σου

σ’ όλες τις γωνιές της γης

κοινωνώντας την σοφία σου

σε λευκούς και μαύρους

κίτρινους και ερυθρούς.

Το φθαρτό σου σώμα αναλύθη

εξ οις συνετέθη,

το πνεύμα σου όμως το ύαλο

λάμπει και φωτίζει τα πέρατα της οικουμένης.

Ευλαβώς κλίνω το γόνυ

εκ μέρους όλων εκείνων που δεν 

σε γνώρισαν κι όμως μυήθηκαν

κοινωνώντας με τη σοφία σου.

Αείμνηστε δάσκαλε αναπαύσου.

Η σπίθα του πνεύματός σου

θα φωτίζει τα σκοτάδια

της αμαθείας στους αιώνες.